Wszyscy ludzie w zdecydowanej większości przypadków podziwiają mnie z tego względu, że mam niesamowitą muzyczną pamięć. Po przesłuchaniu utworu jednorazowo bez mniejszego kłopotu mogę zapamiętać linie melodyczną, wiem z jakich akordów zbudowany jest utwór i pamiętam połowę tekstu. Po drugim przesłuchaniu cała piosenka jest dla mnie w jaki sposób otwarta książka- znana, świetnie czytelna i zrozumiała.  Odkąd pamiętam moją pasją była muzyka. Kiedy byłam jeszcze bardzo malutka marzyłam o pozostaniu gwiazdą- piosenkarką, aktorką- kimś takim. Własną przyszłe lata już od najmłodszych lat wiązałam z artyzmem, ponieważ sztuka interesowała mnie najbardziej. Nie było dla mnie żadnym dylematem nauczenie grania się na jakimś instrumencie, ponieważ moje życie było jedną wielką nuta i melodią. Słysząc jakiś utwór w głowie pojawiały mi się nuty, odpowiednio ułożone na pięciolinii. Natomiast występy publiczne za każdym razem straszliwie mnie stresowały i krępowały. Nie lubiłam śpiewać i występować przed publiką, ponieważ straszna dla mnie była każda para oczu patrząca się w moim kierunku i bacznie mnie obserwująca. Rodzice widząc moją pasje i talent zapisywali mnie na rożnego rodzaju konkursy, które wygrywałam, jednakże kosztowały mnie one bardzo wiele stresu, ponieważ tak jak już wcześniej powiedziałam, występy publiczne to była dla mnie istna katorga. silosy paszowe . Muzyka zabierała cały mój czas, ponieważ gra na fortepianie i skrzypcach wymagały ode mnie zaangażowania i systematyczności. Nie miałam zatem czasu na imprezowanie, spotykanie się ze dobrymi znajomymi, ani wręcz na żadną miłość- miłość do sztuki musiała mi wystarczyć. Z jednej strony kochałam to, co robiłam, z drugiej jednakże czułam się nieco ograniczona, ponieważ chciałam zaznać odrobinę życia, tak w jaki sposób moi rówieśnicy.